Cukierek na wagę złota.

Przypomnijcie sobie babcie, dziadków, wujków i ciocie, z którymi widywaliście się na większych i mniejszych uroczystościach rodzinnych. Pamiętacie, co się wtedy działo?
Szczypanie w policzki, dopytywanie o latka, klasy, sympatie, kradzieże noska, znikanie za dłoniami, podrzucanie pod sufit, drapanie brodą, wmuszanie kotlecików, sztafeta cioć…. Wszystko dzielnie znosiliście, prawda? A pamiętacie może dlaczego? Otóż to. Słodycze, cukierki. Słodki przedmiot pożądania. Dorośli mieli nas w garści… grali cenną walutą… już wtedy, za młodu zdążyłem polubić szelest papierków 😉

Cukierki miały dla mnie ogromną wartość. Były cenniejsze niż jakieś tam złoto.
Potrafiłem wymienić złoty zegarek wujka za cukierek! Interes życia normalnie!
No. Jak by nie patrzeć, kto ma cukierki ten ma władzę. I w moich obserwacjach fakt ten stwierdzam po dziś dzień… bo któż nie kocha czekoladowej słodyczy rozpływającej się w ustach?

Nie wiem czemu, ale dziś denerwuję się, kiedy widzę moje dzieci sięgające po cukierka. Wrosło w nas dziwne przeświadczenie, że słodycze są złe i niezdrowe dla dzieci… litości. Stereotypy powielane na okrągło przez lobby producentów słonych przekąsek. Mówimy oczywiście o wszystkim w umiarze. Kilka cukierków jeszcze nikomu nie zrobiło krzywdy…. A ileż przyjemności dało? Ile miłych wspomnień. Wiadomo, że rodzic musi starać się kontrolować temat…

Kurde. No, właśnie. Kiedy tak przypominam sobie jaki ze mnie był agent za młodu nachodzi mnie taka świąteczno-słodka refleksja. Będę obdarzał dzieciaki tymi „słodkimi” gestami troszkę częściej.

Dlaczego? Bo to są fajne dzieciaki. Najfajniejsze. Są grzeczne i nie kombinują. A najlepsze, że potrafią same się kontrolować. Nasz adwentowy kalendarz świetnie nam pokazał, że możemy im ufać. Raz przedobrzyły i zjadły dwa dni w jeden poranek, ale przyszły i nam o tym powiedziały. Nie odbierajcie dzieciom choć namiastki cukierkowych świąt! Na pewno podczas świąt, zjedzą dodatkową porcję warzyw, żeby nadrobić dodatkowe czekoladowe łakocie 🙂